SONSUZ DERMAN İÇİNDE BİÇARE

Yürüyorum… Issız bir sokak ama ben çok kalabalık hissediyorum. Sanki iğne atsan yere düşmeyecek. Yalnızlığımın içinde tepinen bir sürü insan beynimin en uç noktalarına işliyor seslerini. Yalnızlığım mı, çaresizliğim mi? Her ikisi birbirinden farklı mı ki? Neler düşünüyorum, neler saçmalıyorum gecenin üçünde. Yalnız insan çaresiz insan mıdır? Yoksa çaresiz insan mı kendini yalnız hisseder? Aslında çok dostum vardır selamımı alan, yüzüme gülümseyen, dünyamı bir anlığına da olsa aydınlatan. Gerçi dost mudur bütün bunları yapan? Bilemedim. Kafamda bin türlü soruyla yürüyorum… Köşe başında, köhne bir evin eprimiş duvarının önünde ısınmaya çalışan yaşlı bir adam… Bana bakıyor gibi, belki de konuşacak. Ama ben her şeye olduğu gibi ona da teğet geçiyorum. Kayıtsızım şu aralar her şeye, herkese. Belki başka bir gece diyorum içimden ve adımlamaya devam… İleride bir ağaç, yıllanmış belli. Hani şu ihtiyar çınar ağaçları gibi tüm azametiyle dimdik durup gelen geçeni “Ben sizler gibisini çok gördüm. Siz de kim oluyorsunuz?” diye aşağılarcasına süzen ağaçlardan. Belki öyle değil de gecenin bu vaktinde ben öyle algılıyorum. Ağacın altından geçerken bir aydınlanma yaşıyorum, sanki gün doğuyor, sanki ben doğuyorum. Kendimi hemen kaldırımın en dip köşesine atıyorum ki acısız olsun yeniden doğuşum. Her doğum gibi bu da sancılı oluyor hele ki benim gibi sürekli sorgulayan birinin yeniden doğması handiyse imkânsız.

Tamam işte, doğdum, sonunda kavuştum dünyama. Etrafım insan kaynıyor. Gözümü açtığımda ilk gördüğüm o yaşsız ağaçtı. Başımı hafif çevirdiğimde hayatın içinde olduğumu anladım. Kimse beni fark etmiyor, herkes umursamadan yoluna devam ediyordu. Evet, yeniden doğmuştum. Yeni yüzyıl böyleydi: Kalabalıklar içinde yalnız, sonsuz derman ummanında biçare. Hakan TOKDEMİR